Projekt świątyni przygotował bezinteresownie  nowotarżanin Ludwik Panczakiewicz. Szczegółowe plany sporządził Alojzy Helebrandt.  25 sierpnia 1930 r. wytyczono budynek, 27 sierpnia zaczęto wykop fundamentów. Kierownictwo budowy powierzono Franciszkowi Kopkowiczowi, prace prowadziła brygada Józefa Chodorowicza. Plac budowy poświęcono we wrześniu. Aż do wybuchu II wojny światowej prowadzono prace budowlane, które z racji ciągłego braku finansów nie posuwały się w planowanym tempie. Na placu budowy często pojawiali się z wizytacjami liczni przedstawiciele władz państwowych i kościelnych. (fot. 190, 173, 175) 17 sierpnia 1934 r. przyjechał na wizytację Metropolita Krakowski  ks. Adam Sapieha. (fot. 282, 298)  8 maja 1937 r. postępy prac oceniały władze  województwa krakowskiego. (fot. 176) Równocześnie z wznoszeniem murów świątyni powstawała wikarówka. ( fot. 219 ) Budowę kościoła ukończono dopiero po wojnie. Monumentalny ołtarz główny przedstawiający Wieczerzę Pańską wykonał krakowski rzeźbiarz Mieczysław Stobierski.  23 grudnia 1951 r. kościół został poświęcony, 23 września 1962 r. biskup Julian Groblicki konsekrował kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Jedyną licząca się mniejszością narodową w Nowym Targu byli Żydzi, którzy od połowy XIX wieku współtworzyli życie i historię miasta. Operatywni i przedsiębiorczy, zajmowali się przede wszystkim handlem, pośrednictwem i drobnym rzemiosłem, wnosząc wielki wkład w  gospodarczy rozwój stolicy Podhala. Dobrze wykształceni lekarze, sędziowie, adwokaci pochodzenia żydowskiego, posługujący się językiem polskim, zasilali miejscową inteligencję. Żydzi posiadali swoją reprezentację w samorządzie miejskim, czasem piastując wysokie stanowiska: Jakub Goldfinger piętnaście lat pełnił funkcję wiceburmistrza, asesorami byli m.in. Artur Weigel i Ernest Geisler.

Głównym ośrodkiem ich życia religijnego była synagoga, wzniesiona staraniem gminy w roku 1891 na ulicy Szerokiej (dziś Jana Kazimierza). Murowany budynek wybudowano na planie prostokąta w stylu neobarokowym. Synagoga mogła pomieścić 800 Żydów, posiadała galerię dla kobiet i elektryczne oświetlenie. Tutaj modlili się najznamienitsi i najbogatsi Żydzi. 

Druga, mniejsza synagoga znajdowała się na ul. Szaflarskiej, a bożnica na ul. Nadwodniej była ośrodkiem chasydyzmu. Na jednym ze zdjęć widać róg ulicy Jana Kazimierza i Nadwodniej z fragmentem bożnicy oraz pobożnych chasydów, ubranych w długie, tradycyjne chałaty, którzy opuścili już dom modlitwy i niespiesznym krokiem zmierzają być może na szabasową wieczerzę do swoich domów. (fot. 517) Nowotarscy chasydzi podlegali domowi Bobowskiemu, nic więc dziwnego, że ważnym wydarzeniem w życiu tej społeczności była wizyta cieszącego się wielką charyzmą i autorytetem rabina-cadyka Benzjona Halberstama z Bobowej. (fot. 168, 523) Na zachowanych fotografiach widać, jak otoczony przez współwyznawców rabin Halberstam nieustannie coś tłumaczy i odpowiada na niezliczone pytania. Na dworcu kolejowym zatrzymuje się jeszcze na stopniach wagonu, by pozować do wspólnego, pożegnalnego zdjęcia. Z twarzy nowotarskich Żydów znika wcześniejsze zaaferowanie i skupienie,  pojawiają się szczere uśmiechy.(fot 170)

Wydarzenia drugiej wojny światowej i tragedia Holocaustu sprawiła, że Żydzi bezpowrotnie zniknęli z pejzażu miasta, a wraz z nimi cała barwna odmienność ich kultury, religii, architektury i obyczaju. Pamięć o nich zachowały nieliczne istniejące fotografie. (fot. 164, 169, 520, 517)